Najwyższa góra dla dwóch państw (Albanii i Macedonii) zachwyca! Prowadzi na nią jeden z najpiękniejszych górskich szlaków, oferujący wspaniałe panoramy, a przy dobrej pogodzie - dalekie widoki już z samego szczytu, który kiedyś - z racji granicy - był mniej dostępny. Obecnie Korab zaprasza na wędrówki wszystkich stęsknionych za górskim pięknem.

Leśny kompleks Korab - Trnica i socrealistyczna pamiątka

Z Tetova kierujemy się już prosto na pięknie położone jezioro Mavrovo - podobno to jedno z ulubionych miejsc wycieczek Macedończyków. Przy drodze widzimy nawet jakieś restauracje czy miejsca piknikowe, ale w stanie wskazującym, że dni świetności mają już za sobą. Tu decydujemy, że poszukamy obiadu trochę dalej, w Trnicy - małym przysiółku, na pierwszy rzut oka składającym się z pomnika upamiętniającego wojennych bohaterów, sklepu, hotelu i restauracji. Restauracja okazuje się całkiem spora, podobnie jak jej karta menu (jest nawet koślawe tłumaczenie na angielski). Wybieramy to, co ma w dopisku "regional" i cieszymy się cudną pogodą na ichniejszym tarasie.

Droga do Nicpur - początek

Droga z Trnicy pod wjazd w kierunku Korabu to raptem parę minut autem. Z całkiem w porządku asfaltu odbijamy w prawo na mostek i dróżkę oznaczoną jako Nicpur (właściwie: na Nicpur)  - już do końca czeka nas "off road". Jest on przejezdny dla zwykłej osobówki, ale im dalej tym bardziej trzeba uważać. Zdarzają się różnej wielkości ubytki, jest wąsko, a tam gdzie zbliżamy się do strumienia, brak jest miejsca na wyprzedzanie - nie, żeby ktoś jeździł ;-)

Nicpur to mały przysiółek, który mijamy po drodze, dosłownie na kilkanaście osób. Przy drodze stoi a' la terenowy samochód, a jego kierowca spogląda za nami z zainteresowaniem.

Końcowy odcinek pod Streżomir

Przejazd od skrętu za Trnicą do strażnicy trwał około godziny, a jest to raptem 16 kilometrów - nie chcieliśmy zawiesić naszej "Surykatki" na podstępnie wystających kamieniach czy utopić w kałuży rozlewającej się malowniczo na środku drogi. Gratulowaliśmy sobie wcześniejszej decyzji, by pokonać ten fragment drogi jeszcze za dnia. Nocą było by nam sporo trudniej.

Nasz namiot pod strażnicą

Na samym końcu mijamy skromną chatę i ogrodzenie dla zwierząt. Ostatnie metry trochę pod górę i ukazuje nam się równy czworobok Strezimir. Obok wiata nad dużym stołem i ławkami, miejsce na ognisko i zadaszenie nad pociętym drewnem. Są już pierwsi goście - to wesoła kompania młodych Czechów. Parkujemy auto w docelowym miejscu, zaraz pod halogenem Strezimira i idziemy zobaczyć, czy jest ktoś w środku. Pusto, zamknięte na głucho. Zabieramy manatki z auta i szybko rozbijamy namiot. Później chwila rekonesansu nad strumień i odrobinę ponad strażnicę i siadamy do stołu z Czechami. My gotujemy wodę na herbatę, a chłopaki pełnowymiarową kolację. Po chwili rozmowy jesteśmy pełni podziwu dla ich planu na podróż: idą na piechotę przez Bałkany. Mają ogromne plecaki i niesamowitą kondycję.

Rankiem na początku trasy

Chwilę przed zmrokiem pod Strezimir wdrapuje się nissan micra. Przyjechało nim dwóch Słowaków - robi się swojsko. Słowacy przylecieli do Macedonii samolotem (bezpośrednie loty Bratysława - Ohrid) i wypożyczyli samochód na miejscu. Dyskutujemy ogólnie na temat Macedonii i dalszego zwiedzania, a potem rozchodzimy się: my i Słowacy do namiotów, a Czesi zdecydowali się przenocować w składziku na drewno. Zdążyliśmy już smacznie zasnąć (ach, świeże, górskie powietrze!), gdy budzą nas światła reflektorów i swojskie "O ja p..." na oznaczenie skali trudności pokonanej właśnie drogi. To dwójka Polaków z Wrocławia dotarła tu starym oplem. Tak, my Polacy jesteśmy wszędzie.

Zabudowania pasterzy

Wstajemy dość wcześnie, nastawiamy wodę na kawę i szukamy zbożowych batoników - uniwersalnego zamiennika dla śniadania, gdy nie masz za bardzo czasu. Czechów już dawno nie ma, a reszta kompanów również zaczyna się ruszać. Wrzucamy śpiwory do auta, a namiot zostawiamy do wyschnięcia i idziemy!

Początek drogi prowadzi przez las powyżej strażnicy, a dalej ścieżka pnie się w górę i przecina koszary czyli zagrody dla owiec. Wyczytaliśmy w internecie ostrzeżenia przed psami pasterskimi, ale na szczęście jest na tyle rano, że pasterze są na miejscu, i na tyle późno, że psy po całonocnym stróżowaniu na razie odpoczywają.

Miejsce pierwszego śniadania (nie, batoniki to nie śniadanie;-))

Mijamy pasterzy i pniemy się w górę. Robi się coraz ładniej, a pogoda dopisuje. Wyszukujemy miłe miejsce na postój i jemy śniadanie.


Szlak jest dość dobrze oznaczony czerwono-białymi znakami na kamieniach i wysokich tyczkach. Raczej nie można się zgubić, ale dobrą mapę warto mieć w każdych warunkach. (My korzystaliśmy z aplikacji Locus, świetnie się sprawdziła.)

Potwierdza się to, co już wcześniej zauważyliśmy: tu jest pięknie! Za każdym zakrętem witają nas coraz piękniejsze widoki.

W środku zdjęcia widać zagrodę pasterzy, przez którą przechodziliśmy wcześniej

Ścieżka prowadząca za kolejny zakręt

... a za nim takie widoki!

Po lewej strumyki i nawet małe jeziorko

2 764  m n.p.m.

A to zdjęcie zrobił Maciej :)

Ten okaz szczególnie mnie zachwycił

Próbowaliście takiego odpoczynku?

1. Dojazd w góry Korab samochodem nie sprawia problemów w przypadku aut osobowych, z zachowaniem standardowej ostrożności. W nocy również da się dojechać, ale trzeba bardzo uważać. Dla auta terenowego droga jest banalna.
2. W góry najlepiej wychodzić wczesnym rankiem, co wiąże się z noclegiem pod strażnicą graniczną (obecnie niezbyt wykorzystywana)
3. Nie ma problemu z noclegiem pod strażnicą, jest tam miejsce na namioty
4. Wycieczka zajęła nam prawie 9h (ale z dużą ilością leżakowania i postojów) 
5. Na szlaku jest woda, ale są też owce, więc lepiej mieć jakieś tabletki do odkażania na wszelki wypadek
6. Na Korab można też wejść od strony albańskiej - podobno szlak jest nieco trudniejszy.